Nicolas, wat vind je het mooiste aan het vak van biologische fruitteler?
‘Ik hou van alle aspecten van dit werk, maar het liefst loop ik door de boomgaard en kijk naar het fruit en de bomen. Onze familie heeft hier al meerdere generaties fruitboomgaarden. Ik leerde van jongs af aan het vak van fruitteelt en handel, studeerde in Buenos Aires en kwam op mijn 27e fulltime in het bedrijf van mijn vader werken.’
Hoe zijn jullie uitgekomen bij biologische teelt?
‘Onze familie heeft zo'n vijftien jaar geleden besloot om te schakelen naar biologische teelt, omdat we genoeg hadden van het werken met chemische middelen. We gebruiken nu grote hoeveelheden compost om de aarde vruchtbaar te houden en werken zoveel mogelijk samen met de natuur. We hoeven nooit te spuiten.’
Over het Patagonian Desert Project:
Een van de mooiste projecten die Eosta steunt met “1 Cent for the Future”, is het woestijnproject van de priester Javier Aguirre in Argentinie. Deze katholieke priester (die nog tot priester werd gewijd door paus Franciscus) heeft zich het lot aangetrokken van Mapuche minderheid in Patagonië. Hij helpt vanuit de kerk op allerlei manieren een groep van 15 arme dorpjes die in de woestijn ten zuiden van Agro Roca liggen. Nicolas en Hugo Sanches steunen het project al jaren.
Nicolas, hoe raakte je bij het project van Padre Javier betrokken?
‘Toen ik twee jaar geleden trouwde met Josephine, was Padre Javier de priester die ons trouwde. Het begon ermee dat hij een keer kwam vragen of we niet wat fruit konden missen. Gaandeweg zijn we steeds meer gaan doen en inmiddels steunen we het woestijnproject van Padre Javier zowel financieel als praktisch. Ik en Josephine helpen bijvoorbeeld met het inzamelen van kleding. We zijn erg blij dat Eosta ook financieel bijdraagt aan het project.’
Padre Javier, hoe komt dat de dorpjes in de woestijn zo arm zijn?
‘Ze hebben een bijzondere geschiedenis. De Mapuches kwamen oorspronkelijk uit Chili en waren een volk van veehouders. Ze werden aangetrokken door de enorme kuddes half wilde koeien in het noorden van Argentinië. Zo ontstonden overal in Patagonië kleine nederzettingen. Ze hadden vrij spel omdat de Argentijnen het gebied lange tijd links lieten liggen. Maar in de 19e eeuw veroverde generaal Roca het gebied, en werd het gekoloniseerd. Zo ontstond het dorpje General Roca. In de wildernis ten zuiden van General Roca bleven echter nog kleine dorpjes bestaan met inwoners die van de Mapuches afstamden. Ze stapten van koeien over op schapenteelt. Het welvaartsniveau bleef ver achter bij de rest van Argentinië. Er is geen internet, de mobiele telefoon heeft er geen bereik en behalve de schapenteelt is er geen economische bedrijvigheid, op een enkel winkeltje na. Maar de afgelopen jaren is de situatie door droogte erger geworden. De schapenteelt is daardoor moeilijker geworden. En een paar jaar geleden zijn heel veel schapen gestorven na de uitbarsting van de Puyehue vulkaan, door de as die overal neerdwarrelde. Daardoor is de armoede nu erger dan ooit. Wij proberen die situatie nu te verbeteren.’
Wat doen jullie in het project?
‘De dorpjes liggen in de woestijn. De wind waai er keihard en 's nachts wordt het er ontzettend koud. In de winter kan de temperatuur makkelijk tot 20 graden onder nul dalen. Tegen de kou in de winter hebben we tientallen efficiënte kacheltjes uitgedeeld. Deze vervangen de open vuren die de mensen traditioneel hebben, zodat ze minder hout hoeven te gebruiken - want hout is erg schaars in de pampa's. En we hebben bomen geplant, om het klimaat iets draaglijker te maken. Ook hebben we op enkele plekken een kleine kas gebouwd en micro-irrigatie aangelegd, zodat mensen wat groente kunnen verbouwen. We steunen ook jongeren die een vervolgopleiding willen doen in Agro Roca, we helpen ze aan behuizing."
Dat zijn veel activiteiten!
‘Maar dat is nog lang niet alles! De vrouwen van de parochie in General Roca zamelen wol in waar ze warme dekens van haken; ook worden kleren ingezameld en gerepareerd. De armste dorpelingen hebben zelfs aan zulke zaken tekort. Met Kerstmis worden er cadeautjes en voedsel uitgedeeld. In sommige dorpjes zijn sanitaire voorzieningen of elektriciteit aangelegd. En er is een reparatiegroep van mannen die apparaten en installaties repareren. We reizen elk jaar met twee tandartsen langs alle dorpjes, zodat de mensen de hoogstnodige tandheelkundige zorg kunnen krijgen, want medische zorg is er ook nauwelijks. En er is een actieve jeugdgroep, die sportdagen en uitjes naar de grote stad organiseert en de kleinere kinderen mee op sleeptouw neemt. Al met al een hoop activiteiten!’
Wat een fantastisch project! We hopen dat dit de situatie in de dorpen zal verbeteren.
‘Dat hopen wij ook. We zijn erg blijk met de steun uit Europa en willen graag alle consumenten in Europe bedanken die onze appels en peren kopen, want daarmee steunen ze het Patagonian Desert Project rechtstreeks!’
